Woody Pines groeide op tussen de folk- en bluescollectie van zijn ouders. Haalde er zijn eigen ding uit, ging de jazz en vaudeville tour op. In het verleden werd zijn muziek 'viper jazz' en 'hillbilly boogie' genoemd, maar je moet het zien om het te geloven: de band werkt zich in het zweet, Woody is een verhalenverteller, die zijn roots niet vergeet, maar er zeker niet in blijft steken.

De zanger en gitarist oogt vermoeid, zijn hemd is nat van het zweet, maar hij is gelukkig, want hij heeft er dan ook net een energiek optreden opzitten op Moulin Blues.

Beginnen bij het begin: wie is Woody Pines?
Wie? Of misschien wel wat? Wie ben ik? Een folk artiest, ik hou van dansbare muziek, van blues. Singer-songwriter. Gitarist.

Kom je uit een muzikale familie?
Eigenlijk wel: mijn ouders organiseerden een folkfestival, mijn vader maakt gitaren, en mijn moeder gaf klassieke pianolessen. Maar ze waren wel geen professionele muzikanten.

Maar het zat wel in je genen?
Dat wel. Ik herinner me wel niks van die festivals, maar ze hadden best grote namen die ook op het Newport festivals stonden, zoals Odetta, of de Preservation Hall Jazz Band. Van die artiesten hadden we onuitgegevens demo's thuis. Daar luisterde ik naar terwijl ik opgroeide in het noorden van New Hampshire.

Ver weg van Nashville, waar je nu woont. Waarom ben je verhuisd?
In het bijzonder voor de muziekindustrie, om een label te vinden. Als onafhankelijk artiest was het best leuk, maar ik wou meer over de muziek leren, over hoe je je songs registreert, hoe je royalties opstrijkt. Te kunnen leven van de muziek, soit. Als beginnende artiest dacht ik helemaal niet na over zo'n dingen, ik vond dat iedereen gewoon van de muziek moest kunnen genieten. Dat is ondertussen veranderd.

Nashville is dé stad van de country, maar welke muziek kan je er nog horen?
De stad is echt aan het boomen, iedereen die LA te duur vindt, komt naar Nashville. Bovendien zitten er ook grote spelers uit de business, zoals Sony en Columbia. Je kan alle soorten genres vinden, van Skrillax tot old school country. Er zitten hier ook heel wat singer songwriters, er wordt wel eens lachtend gezegd dat er meer goede countrysongs in Nashville zijn, dan mensen om ze te zingen. Nashville nu is zoals Austin 10 jaar geleden: zo'n 140 mensen verhuizen elke dag naar daar. Binnenkort wordt het te duur om er te leven. Elke keer dat thuiskom na een tournee ontdek ik nieuwe restaurants of café's. Ik vind het een leuke stad, maar mensen die er geboren zijn, vinden dat het oude Nashville van de rokerige clubs en bars, waar de country geboren is, niet meer bestaat. Maar country is helemaal niet in de stad geboren, maar wel... in de country!

Heb je je bandleden ook in Nashville gevonden?
Inderdaad. Er staat altijd wel iets te gebeuren in de stad omdat het een entertainment-stad is. Op maandag, dinsdag en woensdag spelen heel wat bands, die net terug thuis zijn, er is country dancing, iedereen is uitgedost zoals vroeger, met de juiste kostuums. Het is de ideale gelegenheid om mensen te leren kennen, om nieuwe muzikanten te ontdekken. Ik had geluk, want toen ik naar Nashville verhuisde, had ik al een boekingsagent, ik had al een publiek dat mij wist te vinden.
Maar het is een stad vol opportuniteiten, je weet nooit wie er binnenstapt terwijl je speelt, misschien is het wel Jack White die nieuwe muzikanten zoekt, of iemand van het label van John Prime. Het hoeven niet altijd de grote labels te zijn, er zijn heel wat middelgrote labels in Nashville die het even goed doen.

Je hebt in het verleden je muziek verschillende namen gegeven. Een ervan is “viper jazz”.
Dat komt van het gesis van de oude 78-toerenplaten. Weet je, “viper” was een populaire term in de jazz van de jaren 20, specifiek de jazz die in kleine clubs gespeeld werd, waar het gesis van publiek en de instrumenten leek op het gesis dat uit een slangenkuil kan komen. Ik was als jonge gast heel erg gefascineerd door die muziek.

Waar kom de naam “hillbilly boogie” vandaan?
Dat was een idee van mijn toenmalige uitgever. Ik denk dat hij wou weergeven dat we klonken als een akoestische band, die de elektrische tour op gaat. Want ook al gebruiken we akoestische instrumenten, we hebben natuurlijk ook een elektrische gitaar in de band, en daar halen we graag mee uit.

Heb je een voorkeur voor vinyl of cd voor jouw muziek?
Vinyl. De eerste keer dat ik vond dat ik klonk zoals ik moest klinken, was toen ik opnames van mezelf hoorde op vinyl. Ik vind het dus fantastisch, ook al zijn die platen groot en zwaarder dan cds (lacht). Maar er is wel een echte hausse bezig: na een paar weken touren in Engeland waren we onze hele voorraad al kwijt.
Weet je wat ook grappig is? Thomas Edison wou communiceren met de doden aan de andere kant, en vond daarom de platenspeler uit. Hij slaagde niet in zijn experiment natuurlijk, maar nu doen we eigenlijk net dat: we luisteren via die platenspeler naar muzikanten die dood zijn.

Je speelde vroeger bij The Kitchen Syncopators, die meer naar vaudeville neigen.
Ah, de goede oude tijd! We zijn inderdaad als vaudeville-ensemble begonnen, we speelden sketches, sommige ook komisch, en tussen 2 sketches speelde de band muziek. We hadden ons eigen decor zelf gemaakt, we zeulden die kartonnen stukken overal mee. Ik gebruikte zelfs een kaasrasp in plaats van een wasbord, de mensen vonden dat wel leuk! Maar toen we meer en meer gingen touren, werd het te moeilijk om al die decorstukken mee te zeulen, dus begonnen we meer muziek te spelen.

Mis je de vaudeville niet?
Soms wel. Vorig jaar heb ik nog eens opgetreden met mijn oude groepsleden, we zijn op tour geweest met Baby Gramps, een grote held van mij, en een van mijn voorbeelden. We waren zijn begeleidingsband tijdens de Oregon Country Fair, en we hebben ons rot geamuseerd!

Je laatste album dateert van 2015, ben je ondertussen aan nieuw werk bezig?
Zeker en vast, maar ik heb het ook druk met touren, dus het zal waarschijnlijk nog wat duren vooraleer het album af is. Voor je het weet zijn er 2 jaar voorbijgevlogen. Maar, ondertussen hebben we de laatste 5 shows van de Europese tour opgenomen, en we zijn van plan een live album uit te brengen. Ik wou dat al een tijdje doen, want de verhalen die ik tussendoor vertel zijn nog nooit opgenomen geweest, en ik dacht dat dit wel een unieke gelegenheid was, ook om de live energie proberen te vangen.

Je bent nog redelijk jong, is het niet moeilijk om je weg te vinden als professioneel muzikant?
Ik reis de wereld rond terwijl ik muziek mag spelen, dus dat is al een droom die werkelijkheid geworden is. Weet je, vorig jaar waren we ook in de Benelux, en toen speelden we in kleine clubs, en dit jaar hebben we 3 festivals gedaan. Dus het gaat alsmaar beter, ik juig dat alleen maar toe.

Kathy Van Peteghem

Foto © Manon Houtackers

meer foto's

'Rootstime Unplugged'